Het spijt me… alsjeblieft vergeef me!
Voor dat ik je zo vaak 
in de steek heb gelaten.
De natuurlijke stroom 
met mijn gedachten onderdruk en vastzet.
Te weinig liefdevolle aandacht voor je heb.
Je boodschappen soms negeer,
gevoelens onderdruk
en je wijsheid vergeet.

Ik herinner me nu weer,
dat jij mijn thuis bent.
Dat ik nog dieper mag zakken 
in jouw veilige omhulling.
In overgave en ontspanning.

Juist ook als ik het leven spannend
of uitdagend vind,
of het allemaal even niet meer weet.
Dan ben jij er om te helpen vertragen.
Om mn stevige basis te voelen
en thuis te komen bij mezelf.

Even niks te hoeven.
Zijn met wat er is.
Beweging en stroming.
Stilte en vastzitten.
Eenvoud en gelukzaligheid.
Pijn en ongemak.
Verharding.
Verzachting.
Liefdevolle aanwezigheid.

Bij alles wat ik doe, denk of zeg,
laat jij mij voelen
of ik in waarheid leef
met mezelf.
Of ik jou als raadgever gebruik,
of teveel rondjes draai in m’n hoofd.
Wanneer ik de juiste richting op ga
of mag bijsturen.

Wat een geschenk
om jouw fluisteringen te ontvangen.
Ik voel je, ik zie je, ik hoor je,
ik ruik je, ik proef je,
zo verfijnd en altijd eerlijk.
Ik beloof je dat ik luisteren zal.

Lief, mooi heilig lichaam,
ik weet dat jij dienstbaar bent aan mij
zelfs als ik pijn en ongemak ervaar.
Jouw boodschappen brengen mij
diepe wijsheid 
en precies wat nodig is
om weer eerlijk naar mezelf te zijn.
Dankjewel, ik heb je lief!